[Muzyka] Alanis Morissette: Mój Top 10

Na przestrzeni lat wielokrotnie słyszałem od osób nie słuchających Alanis Morissette, że to z powodu jej głosu. Zbyt wysoki, drażniący i tak dalej. Ciężko mi się z tym zgodzić, bo Alanis od przez długi czas była dla mnie czymś w rodzaju pokoleniowej ikony. Dziewczyna, która w wieku 24 lat rozbiła bank i przy pomocy jednej piosenki sprzedała ponad dwadzieścia milionów kopii swojej płyty jest dla mnie przykładem olśniewającego muzycznego sukcesu. Fakt, sukcesu, którego nigdy już potem nie powtórzyła i, fakt, że z biegiem czasu sam zacząłem kwestionować promocyjne wybory jej managementu. Kolejne wydawnictwa znikały średnio zauważone z powodu wydawania ugrzecznionych popowych singli, gdy tymczasem najlepsza Alanis to ta niesinglowa. Smutna, dołująca, ale też wściekła, agresywna, przeładowana rozintelektualizowanymi tekstami, niesamowita. Takiej Alanis słucham od lat i taką właśnie, z okazji zbliżającej się nowej płyty, chciałbym Wam dzisiaj przedstawić.

Zaczynam od „Uninvited”, piosenki ze ścieżki dźwiękowej do filmu „City of Angels”. Delikatny wstęp, ezoteryczny fortepian i wczesne fascynacje orientalnymi smaczkami, które Alanis wprowadziła do swojego brzmienia post „Jagged Little Pill”. Następujący po niej „Unprodigal Daughter” to doskonały przykład zmarnowanej szansy. Odrzucony przy okazji jednej z płyt, oficjalnie pojawił się dopiero po latach na kompilacji „Feast on Scraps” zamiast promować energetyczną Alanis świetnym teledyskiem. Szkoda, bo tak jak kolejny utwór, „Versions of Violence”, to ta twarz Alanis, która ujmuje mnie najbardziej.

Alanis ma w swojej płytotece genialne ballady. Na mojej plejliście, lekko rozrzucone, reprezentują je: „One”, „Tapes” i „You Owe Me Nothing In Return”. Ta pierwsza, kompletnie pominięta przy promocji „Supposed Former Infatutation Junkie” to podskórnie kipiące emocje. Druga, niesamowicie dołująca, to rozlewające się elektryczne gitary, poruszający tekst i multum dreszczy. Z kolei ta ostatnia to przykład świetnego songwriterskiego talentu do pisania popowych piosenek, który nigdy nie został należycie wykorzystany.

Nie będę jednak ukrywać, że moja ulubiona Alanis to ta mocniejsza, podrasowana elektrycznym brzmieniem, bezkompromisowa i tekstowo nie do podrobienia. Tak jak tytułowy utwór z płyty „So-Called Chaos”, czy otwierający album „Under Rug Swept” miłosny manifest pod tytułem „21 Things I Want in a Lover”. A już szczególnie moja ulubiona piosenka Alanis w ogóle – poruszający, mocny, rozwalający „numb”. Jeżeli z mojej plejlisty powiniem Wam zostać w głowie jeden utwór, to jest to właśnie ten.

Całość zamykam jednak spokojniej, taką odsłoną Alanis, która zdecydowanie znalazłaby nowych fanów. Z jednej strony „edge of evolution” skłania się ku bardziej mainstremowemu brzmieniu, z drugiej nie pochlebia jednak łatwym emocjom, zachęcając do refleksji tekstem podanym w pop-rockowej aranżacji. Taka jest moja Alanis, pełna kontrastów, a przy tym niezwykle fascynująca i bardziej intrygująca niż jej „zwykłe” medialne wydanie.

A jeżeli dotarliście do końca tego tekstu, to będzie mi miło, jeżeli zostawicie w komentarzu tytuł tej piosenki, która z poniższej dziesiątki przypadła Wam do gustu najbardziej 🙂

Photo: materiały promocyjne / alanis.com