[Muzyka] PJ Harvey „B-Sides, Demos & Rarities”

[Koment] Całe szczęście znalazłem swoją płytę roku. Rzutem na taśmę, bo ciężko mi szło odkrywanie w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy. Ta płyta na blogu jeszcze się nie pojawiła, bo póki co zapoznaję się z nią samodzielnie i w ukryciu. Przechadzając się ostatnio po sklepie muzycznym trafiłem za to na niesamowite wydawnictwo spod znaku PJ Harvey. Multum winyli w białym pudle, za jakieś 180 euro, odpadłem, stwierdziłem, że nie kupuję. Jak na prawdziwego fana przystało i tak kiedyś już słyszałem większość z tych 59-ciu (sic!) rarytasów. 59 to liczba lekko zastraszająca, dlatego poniżej trzy moje ulubione piosenki z tego wydawnictwa.

„One Time Too Many”

Świetny kawałek z połowy lat 90-tych, który pojawił się również na ciężkim dziś już do zdobycia soundtracku do „Batmana Forever”. W „One Time Too Many” PJ jest wściekła, PJ nie lubi jak się ją robi w konia. O jeden raz, o jeden raz za dużo. Jest to jedna z tych piosenek, która nigdy B-Sidem być nie powinna. Klasa sama w sobie i jeden z najlepszych wokalnych performance’ów pani Harvey.

„Maniac”

Tak zaśpiewać „I neeeeed a man” potrafi tylko ona. Zdesperowana, niewyżyta, cała w emocjonalnej rozsypce. „Maniac” to wybuchowa mieszanka fizycznego pożądania, cielesnej niecierpliwości i fascynacji oscylującej na granicy histerii. Taka PJ, lata temu, potrafiła rozpalić do czerwoności całe sale koncertowe. M. A. N. I. A. C. I. NEED! Więcej naprawdę nie potrzeba.

„Who Will Love Me Now?”

A ta, niesamowicie średniowieczna ballada z okazjonalnymi wstawkami, tak, tak, elektronicznej perkusji, to moje ulubione miłosne wyznanie, jakie kiedykolwiek wykonała Polly Jean. Dla kontrastu, wzruszający, delikatny wokal, ukazujący całe piękno jej kryształowej wrażliwości, unosi cały utwór niemal do granic balladowego absurdu. Ta piosenka to dla mnie kwintesencja PJ-owego talentu. A że funkcjonuje tylko jako rarytas, odrzut, piosenka nie zasługująca na album…, to dla mnie nawet lepiej.

Photo: materiały prasowe