[Muzyka] Recenzja: Celeste „Not Your Muse”

Kiedy parę lat temu zapętlałem się w piosence „Both Sides Of The Moon”, wiedziałem, że prędzej czy później będziemy uważnie przysłuchiwać się debiutanckiej płycie Celeste. Z takim głosem i z taką wrażliwością nie można przejść niezauważonym, a więc cała reszta, łącznie z takim czy innym wejściem w mainstream, była tylko kwestią czasu. No i wreszcie mamy debiut. „Not Your Muse” ukazało się 29. stycznia, z niemal miesięcznym przyspieszeniem i pokazuje Celeste chyba z każdej możliwej strony. Czy jednak taka wszechstronność to naprawdę dobry pomysł?

Zaczyna się bez przysłowiowego hitchcockowego trzęsienia ziemi. „Ideal Woman” otwiera album kilkoma dźwiękami gitary i spokojnym klimatem, który wprowadza słuchacza w kameralny nastrój. Następujące po nim „Strange”, którego instrumentalna wersja pojawiła się niedawno w serialu „Bridgerton” tylko ten nastrój pogłębia. Chwilę później robi się już jednak o wiele bardziej popowo, wraz ze skocznym „Tonight Tonight” i znanym już z zeszłorocznego singla „Stop This Flame”. Przez chwilę nie można oprzeć się wrażeniu, że zamiast spójnego konceptu otrzymujemy zestaw luźno powiązanych piosenek w niezdecydowanym stylu, gdzieś pomiędzy Adele a Amy Winehouse. Czyżby ktoś chciał przyprawić Celeste o muzyczna schizofrenię?

Pierwszym utworem, który rozkłada mnie na łopatki jest „Tell Me Something I Don’t Know”. To przepełnione nietuzinkową emocją mid-tempo wzrusza przesiąkniętym smutkiem wokalem, a wdzierający się w aranżację saksofon stanowi niesamowity finał tej genialnej piosenki. I tak właśnie, powoli, debiutancki album Celeste zaczyna nabierać charakteru. Kolejne dwa utwory, czyli tytułowy „Not Your Muse” oraz „Beloved” z niczym już się nie ścigają. Rozwijając się stopniowo, wciągają słuchacza niczym bardzo leniwe tornado.

W tej drugiej części płyty mamy jeszcze singlowe, winehousowe „Love Is Back”, które na chwilę odwraca uwagę oraz cztery wieńczące całość piosenki w spokojniejszych klimatach. „A Kiss” powala rozdzierającą wokalizą, „The Promise” trochę gubi się w przejaskrawionych jazzowych brzmieniach, a „A Little Love” pachnie najprawdziwszym bożonarodzeniowym świerkiem (utwór wykorzystano w świątecznej kampanii reklamowej w zeszłym roku). Na sam koniec Celeste zostawia nam jeszcze jednak kolejną perełkę. „Some Goodbyes Come With Hellos” to piękna akustyczna melodia, świetny tekst i ten niesamowity wokal znowu, wreszcie, na pierwszym planie.

Wersja Deluxe dostarcza kilku dodatkowych wrażeń, zbierając razem dziewięć piosenek, w tym wzruszające „Father’s Son” oraz, jak dla mnie ponadczasowe, wspomniane już wcześniej „Both Sides Of The Moon”, nagrane live wraz z grupą Gotts Street Park.

Być może Celeste nie nagrała jeszcze płyty swojego życia. Jak wielu debiutantów pokazała raczej wachlarz swoich różnorodnych możliwości, które – mam nadzieję – z czasem skrystalizują się w spójny, charakterystyczny styl. Póki co mamy już jednak jej niepowtarzalny wokal i świdrujące na wskroś emocje przybite oficjalną pieczęcią w postaci debiutanckiej płyty. A to już naprawdę dużo.

Photo: materiały prasowe