[Muzyka] Piosenka po piosence: Lady Gaga “Chromatica”

Cztery lata po “Joanne”, trochę nierównej, ale najlepszej płycie w dotychczasowej karierze, Lady Gaga powraca z kolejnym solowym albumem. Nasączona wpływami z lat 90-tych, „Chromatica” to najwyraźniej próba odzyskania popowego tronu, wyczyn trochę karkołomny i chyba jednak będący wyrazem pewnej desperacji. Czy wystarczy każdej piosence dodać taneczny beat, żeby odnieść streamingowy sukces, czas pokaże. W międzyczasie spójrzmy na ten album piosenka po piosence.

„Chromatica” podzielona jest na trzy części, wyraźnie oznaczone trzema symfonicznymi przerywnikami. Część pierwszą otwiera „Alice”, energetyczny hymn będący niejako podsumowaniem klimatu całości. Świetna melodia, tekst o Alicji z Krainy Czarów i naprawdę mocny start. Start ten trochę spowalnia znane z pierwszego singla „Stupid Love”, kwintesencja gagowego kiczu, na krótko jednak, bo potencjalne popowe hity migają tu, jak w kalejdoskopie. „Rain On Me” czeka już w kolejce, będąc pierwszym wyraźnym nawiązaniem do tanecznej muzyki z lat 90-tych. French House, Ariana Grande i melodeklamowane wejścia Gagi, które gdzieś lekko zahaczają o „Vogue” Madonny. Ktoś chyba odrobił zadanie domowe i uważnie obejrzał oba sezony serialu „Pose”. Kolejne dwa utwory, zamykające tę część płyty („Free Woman” i „Fun Tonight”), niestety zbyt szybko wypadają z pamięci. Oba utrzymane w podniosłym tonie miały chyba za zadanie uskrzydlać, jednak brzmią w sposób zbyt siłowy i trącą popową sztampą.

„Chromatica II” to kontynuacja tej sztampy. Najlepszym utworem w tej części jest kolaboracja z koreańskim zespołem Blackpink („Sour Candy”). Utwór mocno osadzony w stylistyce lat 90-tych i prawdę mówiąc całkiem genialny. Pozostałe piosenki zbyt szybko wpadają w podobny schemat, z tanecznym beatem ozdabiającym wszystko bez większej refleksji. „911” szybko nudzi, a „Plastic Doll” zaskakuje brakiem oryginalności, szczególnie, że przy produkcji (nieefektywnie) palce maczał Skrillex. Na uwagę zasługuje tu kolejne nawiązanie do Madonny, a konkretnie do piosenki „Dear Jessie” z płyty „Like A Prayer”. Czy Królowa Popu będzie z tego zadowolona, to już jednak inna sprawa. Ostatnie dwa utwory w tej części, „Enigma” i „Replay”, mają się już nieco lepiej, chociaż pytanie o sensowność ich rozbuchanych aranżacji wciąż pozostaje otwarte.

„Chromatica III” to zdecydowanie najlepszy fragment płyty, a otwierający ją „Sine from Above” z udziałem Eltona Johna zostanie z nami na dłużej. Niekwestionowane apogeum całości jest bardzo mocnym muzycznym akcentem, z transowymi syntezatorami, świetnym tekstem i wokalnym popisem obu artystów. Następujące po nim „1000 Doves” ma w sobie wiele uroku i świetnie odnajduje się jako wstęp do wielkiego finału. Za „Vogue”…, przepraszam…, „Babylon”, Lady Gaga pójdzie do muzycznego więzienia. Utwór ten jest tak samo świetny, jak zaskakujący dosyć dosłownym skopiowaniem hitu Madonny. Ciężko go nazwać hołdem, ale z drugiej strony ciężko też nie poczuć tej wielkiej inspiracji, zbyt niebezpiecznie ocierającej się o plagiat. Muzycznie „Babylon” to jednak adekwatne zakończenie „Chromatiki”. Porywające gospelowymi chórami, unoszące emocje na popowe wyżyny i po raz setny potwierdzające, że tego rodzaju pop od lat zjada własny ogon.

Photo: materiały prasowe