Koment: Piąty tydzień kwarantanny i coraz więcej dobrej muzyki, więc na szczęście nie muszę zabijać czasu, ani siedzieć sfrustrowany brakiem możliwości wychodzenia na zewnątrz, bo całkiem dobrze mi wewnątrz. Dzisiaj nie tylko trzy dobre piosenki, ale też trzy nowe albumy. Porządne brzmienie, miłe zaskoczenie i niespodziewany powrót po latach niebytu. Zaczynamy 🙂
Fiona Apple „Fetch The Bolt Cutters”
Płyta “Fetch The Bolt Cutters”, czyli “Podaj obcęgi” to, przynajmniej z mojej perspektywy, totalna niespodzianka rzucona fanom na pożarcie po ośmiu latach albumowego niebytu. Brakowało mi głosu Fiony i jej nietuzinkowego podejścia do muzyki. Podejścia trudnego, lekko pokręconego, z niespodziewanymi zmianami rytmu i emocjonalnymi wokalizami, które dyktują tempo. Na pewno nie jest to płyta dla wszystkich, bo Fiona niczego nie ułatwia, ale wizyta w jej świecie, raz na tyle lat, to nie lada gratka dla muzycznie otwartych umysłów. Wreszcie jest czego słuchać i do czego wracać, bo te bezkompromisowe piosenki wręcz wymuszają powroty i kolejne odkrycia.
Jeremy Zucker „love is not dying”
Jeremy wydał w swojej karierze multum EPek i singli, ale nigdy nie pochwalił się albumem. Zaczynając jako nastolatek, ten utalentowany artysta ma na swoim koncie mnóstwo streamingowych sukcesów i naprawdę porządny following, graniczący z uwielbieniem. Płyta „love is not dying” zaskoczyła mnie jednak w momencie, gdy myślałem, że jego styl jest już skrystalizowany i osadzony w oczekiwaniach fanów. Tymczasem (na szczęście), Jeremy bawi się z brzmieniem znanym z jego poprzednich wydawnictw i wzbogaca go o elementy niesamowicie podkreślające podskórnie szalejące w nim emocje. Piękna płyta, delikatna i dosadna zarazem, pełna smaczków i niespodzianek, które potwierdzają, że Jeremy dopiero rozwija skrzydła.
Joywave „Possession”
Najnowsza płyta Joywave ukazała się już krótką chwilę temu, ale w dalszym ciągu ją odkrywam i trochę dawkuję sobie przyjemność. Zaczynając od „Like a Kennedy”, o którym pisałem już jakiś czas temu, ten alternatywny electro-rock ma mnóstwo do zaproponowania. Brzmienie, które nie jest na szczęście zbyt mocno inspirowane latami 80-tymi, proponuje ciekawą wycieczkę w świat elektrycznych gitar i elektronicznych beatów, dostarczając przy tym zarówno energii, jak i ciekawych tekstów. Obserwuję Joywave już od dobrych kilku lat i śmiem twierdzić, że jest to ich najlepszy, najbardziej dopracowany album.
Photo: Marko Blažević / unsplash
Bartosz-Po-Prostu | Kopalnia dźwięków 
Na chwilę straciłam Fionę z oczu i zaskoczyłam się, że między jej nową a poprzednią płytą jest 8-letnia luka. Jak człowiek to sobie zestawi z własnym życiem, to jest tylko takie “ojej, ile w ciągu tylu lat może się zmienić” 😀
Na razie słuchałam pobieżnie, ale wrażenie zostało dobre.
Nowy wpis na the-rockferry.pl
LikeLiked by 1 person
Nowy wpis na the-rockferry.pl
LikeLike
Nowy wpis na the-rockferry.pl
LikeLike
Zawsze to jakaś porcja nowej muzyki. 🙂 Dzięki.
Pozdrawiam!
LikeLiked by 1 person
Wydaje mi się, że trzeba obecnie mieć nieco szczęścia poza oczywiście talentem muzycznym, bo bez tego czasem ciężko trafić na swój czas. Chociaż wiele jest przypadków, gdy ktoś nawet dla żartu nagrywa kawałek, po czym okazuje się, że stał się on sporym hitem. 🙂
Tworzenie muzyki w ramach hobby to też jest coś dobrego. Poza tym można się uczyć, by kiedyś zrobić jakiś krok w stronę kariery w większym rozmiarze.
Pozdrawiam!
LikeLiked by 1 person
Właśnie chyba twórczość Apple nie jest dla mnie, niby cały album jest spoko, ale nie słyszę w nim tej genialności, którą mu wytykają. Ale “Ladies”, “Heavy Balloon” czy zaproponowany przez Ciebie tytułowy kawałek zostają w pamięci.
Jak puściłam sobie ten kawałek Joywave to moim pierwszym skojarzeniem był jakiś utwór Justice, tak czy inaczej trochę kopie po uszach i jest fajny. “Julia” kojarzy mi się natomiast ze współczesnymi raperami, którzy próbują nagrywać ballady. Nie szczególnie spodobał mi się ten utwór.
U mnie nowy wpis, zapraszam i pozdrawiam. 🙂
LikeLiked by 1 person