[Muzyka] Plejlista: Bartek’s 2010 – 2019

Mimo, że rok „zero” w naszej historii nie istniał, a obecna dekada kończy się dopiero za rok, wszyscy i tak publikują swoje zestawienia obecnie, więc postanowiłem do tego szaleństwa dołączyć. Kto by przecież dyskutował z Billboardem? Podsumowanie dziesięciolecia to jednak średnio łatwa sprawa. Pamięć łatwo się zaciera, to po pierwsze, a po drugie natura tego bloga nie jest specjalnie mainstreamowa, więc musiałem przebrnąć przez multum starych wpisów, żeby sobie przypomnieć, czego słuchałem lata temu. Celowo nie ścigam się więc tutaj z listami przebojów, ale zamieszczam poniżej piosenki, których naprawdę i z własnej woli słuchałem często i namiętnie.

Na przykład JONES i jej „Indulge”. Cudowny soulowy kawałek, jeden z pierwszych utworów tej brytyjskiej wokalistki, której debiutancka płyta zupełnie przepadła. Pogrzebanego wraz z nią „Indulge” pewnie już nikt nie pamięta, jednak ja nie zgadzam się na taki stan rzeczy.

Poniższa plejlista jest dla mnie również wizualna, bo niektóre utwory poznałem i polubiłem dzięki przypadkowo znalezionym teledyskom. „Automatic” autorstwa ZHU z gościnnym udziałem AlunaGeorge to zresztą jeden z moich ulubionych wideoklipów dekady. Polecam go wieczorem i bez niecierpliwego przewijania, bo warto dać się zaskoczyć.

Nie zabrakło też moich wielkich fascynacji ostatnich lat: London Grammar i Celeste. Zasada, którą sobie przyjąłem: tylko jedna piosenka od każdego artysty, była w ich przypadku mocno ograniczająca, chociaż może to i lepiej. Dzięki temu jestem z tego zestawienia bardzo dumny, ponieważ naprawdę wiernie odzwierciedla moją muzyczną rzeczywistość ostatnich dziesięciu lat.

Co jeszcze? Sporo debiutantów i mniej lub bardziej niezależnych artystów, których marketingowy potencjał nie był wystarczająco duży, aby się gdziekolwiek przebić. Niektórzy z nich, jak na przykład Sevdaliza, pewnie jeszcze na długo pozostaną dobrze ukrywanymi tajemnicami. Inni, jak Anja Garbarek, znani są głównie na swoich rodzimych rynkach muzycznych i nigdzie dalej się specjalnie nie wybierają.

Są też wykonawcy, którymi fascynowałem się dłużej niż dekadę, mimo że w ostatnim dziesięcioleciu specjalnie nie błyszczeli. Tym sentymentem obdarzyłem Tori Amos i Alanis Morissette, których piosenki, odpowiednio „Up The Creek” i „numb” były dla mnie niemal głosem z odległej, nieistniejącej już epoki.

Natomiast całość kończy jedna z ostatnich piosenek Davida Bowie, wydany pośmiertnie „No Plan”. Nie sposób było zamknąć tego zestawienia w inny sposób.

Photo: Adi Goldstein / unsplash