[Muzyka] Piosenka po piosence: Of Monsters and Men „Beneath The Skin”

Słuchanie muzyki w dużym stopniu akustycznej nie należy do moich ulubionych zajęć. Dlatego, kiedy Karolina zaproponowała mi zrecenzowanie „Beneath The Skin” islandzkiej grupy Of Monsters and Men, byłem dosyć sceptyczny. Islandia kojarzy mi się z pokręconą elektroniką spod znaku Björk i GusGus. Kiedy zamykam oczy, widzę i słyszę rozpadające się fragmenty skorupy ziemskiej, poruszone gniewem islandzkich wulkanów. Uwielbiam takie brzmienia i nigdy nie zamierzałem tego zmieniać.

 

 

“Crystals”. Pierwsze uderzenia w instrumenty, rozpoczynające płytę „Beneath The Skin” to bolesne ukłucie prosto w moje serce. Jest tak akustycznie, jak tylko się spodziewałem. Czekam więc do refrenu i ze zdumieniem stwierdzam, że wpada mi w ucho. Wokal, lekko zachrypnięty, pełen mroźnej nostalgii, świetnie pasuje do całości tej otwierającej album piosenki i nadaje ton reszcie płyty. Ton akustyczny, oczywiście, ale chyba jednak jakoś to przeżyję.

„Human”. Ten utwór to przede wszystkim kolejny świetny refren. Słucham go i poszerza mi się perspektywa. Pomijając wyzywający tekst i bardziej dominujące w tym kawałku elektryczne gitary, jest po prostu bardzo fajnie i aż zdziwiłem się, że piosenka nie zasłużyła na wyjście na singlu.

„Hunger”. Ten spokojny początek, póki co, podoba mi się najbardziej. Dalszy ciąg rozwija się lekko i w melodyjnym kierunku. Jest to już jednak trzeci utwór, w którym słyszę te same bębny. Niektórzy nazwą to spójnością, jednak ja, jako że na punkcie perkusji mam obsesję, zaczynam się trochę nudzić. Jeszcze nie płytą, i jeszcze nie piosenkami, ale brzmieniem już trochę tak.

„Wolves Without Teeth”. Z tą piosenką jest trochę jak z tytułowymi wilkami. Brakuje jej pazura, ale pasuje do schematu płyty. Spokojne zwrotki, melodyjne refreny. Refren tej piosenki też z miejsca wpada mi w ucho. Po nim, zaczynam sobie nucić chwytliwy bridge i tak dobijam do głośniejszego i bardziej emocjonalnego finału. Póki co, idzie mi dobrze i jeszcze nie miałem ochoty wyłączać tej płyty.

„Empire”. Jest to chyba jedyny utwór, którego tak naprawdę nie mam ochoty słuchać. Jest bardzo sztampowy i chociaż nie odmawiam mu muzyczności, trochę się tu nudzę i przy każdym przesłuchaniu albumu, przeskakuję od razu do „Slow Life”.

„Slow Life”. Bo tu jest tak, że po najnudniejszym kawałku z płyty, przychodzi jej najlepszy moment. „Slow Life” rusza mnie od samego początku. Fajne fortepianowe akordy, niezły gitarowy riff i wreszcie słychać bas. Całość wpływa na mnie mocno i pobudza wyobraźnię. Już wiem, że gdybym to ja miał wybierać, zupełnie inaczej skompilowałbym listę promujących singli.

 

 

„Organs”. Wychodzi na to, że druga część płyty jest dużo ciekawsza, niż pierwsza. Tutaj, klimat podoba mi się bardziej. Jest bardziej nastrojowo i czuję, że w ogóle nie muszę się zmuszać, żeby dosłuchiwać piosenki do końca z zainteresowaniem. „Organs” porusza moje emocje fortepianem i wiolonczelą, doskonale wycisza i pobudza zmysły.

„Black Water”. Kolejna fajna melodia i śpiewany, niczym magiczne zaklęcie, fragment tekstu przed refrenem. „Black water. Take over”. Wyobrażam sobie gorący wodospad ciekłej ciemności i trochę odpływam.

„Thousand Eyes”. Jest lepiej i coraz lepiej. Obok „Slow Life”, jest to chyba najmocniejszy moment na płycie. Słucham go, jak zaczarowany. To powolne, rozwijające się szaleństwo, wwierca mi się w sam środek głowy i wyłącza mnie kompletnie. Bardzo bym chciał całą płytę złożoną z podobnych piosenek.

„I Of The Storm”. Tak jak mówiłem, druga połowa płyty jest po prostu lepsza. Słucham jej też, po prostu, z większym zainteresowaniem. Piosenki wydają się pełniejsze, a całość jakby bardziej przemyślana i po kilku przesłuchaniach, do tych fragmentów chce mi się dużo częściej wracać. „I Of The Storm” jest tu doskonałym dopełnieniem, klimatycznym przecinkiem na chwilę przed finałem.

„We Sink”. Jak na finał przystało, jest dramatycznie i monumentalnie, szczególnie w zanurzonych w elektrycznych gitarach refrenach. Urocze, lekko poetyckie zakończenie płyty daje poczucie dobrze spędzonego czasu i zamyka całość spójną klamrą, w ramionach której zawiera się dobrze opowiedziana historia. Jeszcze tylko kilka delikatnych uderzeń w klawisze fortepianu i można zacząć słuchać od nowa.

 

 

Besty: Slow Life, Thousand Eyes, Human.

Worsty: Empire.

 

Photo: Landon Arnold / unsplash