[Muzyka] Recenzja: Thomas Azier “Rouge”

Thomas Azier, wyglądający trochę jak brakujące ogniwo duetu Hurts, rozpoczynał swoją muzyczną karierę od podobnych brzmień, wygrzebanych gdzieś z szuflady pełnej magnetofonowych kaset z lat 80-tych. Dreamy electro-pop nie przyniósł mu jednak oczekiwanych sukcesów. Trochę trudno się dziwić, kiedy prawie każda piosenka brzmiała, jak kalka z popularnych wówczas brzmień artystów takich, jak Hurts właśnie. Tymczasem ukryty talent do utworów bardziej lirycznych czekał w uśpieniu na właściwszy moment i całe szczęście, że Thomas Azier nie czekał z jego przebudzeniem dłużej, niż do drugiego albumu. „Rouge”, który ukazał się 12 maja, to kolekcja nienachalnych piosenek, których melodie bardziej mają wzruszać, niż zachęcać do włączenia podręcznego stroboskopu.

Klasyczne klawisze fortepianu (Concubine), akustyczne brzmienie perkusji (Talk To Me) i widoczna awersja do nagrywania przy użyciu prądu (Winners) to być może efekt potrzeby odwrócenia swojego podejścia do muzyki o 180 stopni. Tym ciekawiej brzmi „Rouge” jako całość i tym bardziej przykuwa uwagę, kiedy Thomas, od czasu do czasu, postanawia ten prąd włączyć (Gold). Ten mały paradoks to główna zaleta tej w miarę spokojnej i relatywnie krótkiej płyty, która rodzynkami w postaci „mocniejszych” uderzeń (Crucify, Berlin), kreuje świetną dynamikę, sprawiając, że nuda po prostu na niej nie gości.

Największą zaletą „Rouge” są jednak proste melodie, które spokojnie można wyjąć z popowego kontekstu, nie tracąc niczego z ich lirycznie wzruszającej jakości. Ot, taka staromodna płyta, która usilnie wzdraga się przez „build upami” i „dropami”, budując emocję przy użyciu niespecjalnie już nowoczesnych środków muzycznego wyrazu. Akustyczne electro zbudowane na sentymentach i pokazujące środkowy palec nowoczesnym technologiom.

I chyba najbardziej w tym wszystkim cieszy fakt, że taką muzyką w dalszym ciągu można poruszać serca.

Ocena: 9/10