[Muzyka] Recenzja: Cold War Kids “LA DIVINE”

Czekając na czyjąś płytę miesiącami, łatwo wystawić się na rozczarowania. Oczekiwanie na konkretne piosenki, ich brzmienie, melodie, w którymś momencie przerasta rzeczywistość. Szczególnie, gdy, jak to ostatnio popularne, w ramach nakręcania przedpremierowych emocji, ujawnia się jedną trzecią albumu. Czy w przypadku najnowszej płyty Cold War Kids, „LA DIVINE”, będzie podobnie? Mam nadzieję, że nie. Tym bardziej, że w moje wirtualne ręce trafił właśnie cały album.

Na Cold War Kids trafiłem przypadkiem przy okazji ich poprzedniej płyty, „Hold My Home” i singlowej piosenki „All This Could Be Yours”, o której pisałem tutaj. Świetne indie rockowe brzmienie i stwarzająca pozory lekkości melodia, za którą krył się niebanalny tekst zwróciły moją uwagę brakiem specjalnej maniery i konkretnym staniem na dwóch muzycznych nogach, bez wyraźnej potrzeby udziwniania się na siłę.

Chłopaki z Cold War Kids kontynuują zresztą ten sposób grania również i na najnowszym „LA DIVINE”. Być może wydając szóstą płytę nie dąży się już zwyczajnie do żadnych pseudo-komercyjnych wyskoków, tylko po prostu wydaje muzykę. Tym lepiej dla nas.

„LA DIVINE” to projekt bardzo pozytywny w warstwie muzycznej. Począwszy od otwierającego go „Love Is Mystical” większości piosenek towarzyszą jasne, wręcz pogodne brzmienia fortepianowych klawiszy, które tylko czasami obniżają tony („Open Up The Heavens”, „Luck Down”). Czy jest to wystarczająco radiowe, nie mam pojęcia, tym bardziej, że jest to też w pewnym sensie przykrywka dla bardziej refleksyjnych tekstów. Niesprawiedliwość i wykluczenie w dobie społecznościowych mediów, które z byle czego potrafią zrobić popkulturowe wydarzenie, a jednocześnie dokopać temu, co niejednokrotnie wymaga raptem odrobiny intelektualnego wysiłku.

Całościowo „LA DIVINE” to jednak album nie do końca spójny. Uciekanie w brzmieniowy pozytyw momentami zaczyna nużyć. Chwilami wydaje się też zbyteczne. Przykładem może być „So Tied Up”, świetny utwór z udziałem Bishop Briggs, który prawdziwych barw nabiera dopiero w okrojonej, akustycznej wersji ujawnionej w internecie (klik) jeszcze przed premierą płyty. Niestety, czasami łatwo jest się zapętlić w jednej koncepcji i przegapić prawdziwy potencjał piosenki.

Na szczęście dla tych, którzy doczekają do końca płyty, całość wynagradza z nawiązką więńczące ją „Free To Breathe”. „Dlaczego mam wierzyć, że wszystko będzie w porządku?”, pyta wokalista Nathan Willett, a odpowiedź jest przyjemnie nieoptymistyczna.

Ocena: 11/14