[Muzyka] Recenzja: Ed Sheeran „÷”

“Witajcie w nowym show. Chyba wiecie, że mnie nie było”. Takie oto słowa padają w otwierającym nowy album Eda Sheerana utworze „Eraser”. Zacząć od trzęsienia ziemii? Tak, Ed Sheeran to potrafi. Zamiast śpiewu, rap. Zamiast samotnej akustycznej gitary, wypasiona produkcja, która wywołuje natychmiastowe dreszcze, chociaż wciąż nie zaciera wrażenia, że to dalej ten sam Ed. Bogatszy o kilka doświadczeń, dojrzalszy, z unowocześnionym sprzętem grającym, ale wciąż ten sam chłopak z sąsiedztwa.

Żeby niespodzianek nie rozdać od razu, kolejne dwie piosenki zdają się tę tezę potwierdzać. Po znanym już „Castle on the Hill” następuje genialna pościelówa, „Dive”, nagrana z olbrzymim urokiem klasycznych miłosnych ballad sprzed wielu dekad. „Shape of You” to już jednak nowy Ed. Ale znamy go i lubimy, i takiego właśnie kupujemy w całości. Buzującego hormonami, z emocjami na wierzchu, wyśpiewującego swoje teksty z wciąż naiwnie otwartym sercem.

Znajduje to zresztą potwierdzenie w kolejnym utworze. „Perfect” oprócz nawiązania do „Dive”, przynosi również pieknie zaaranżowane smyczki, które niosą całość w ramiona dziewczyny z Galway. „Galway Girl” uśmiech na usta musi przynieść każdemu. Szczególnie w momencie, gdy akustycznej gitarze Eda akompaniować zaczyna tradycyjna irlandzka muzyka, rodem z Riverdance. Świetny pomysł, zamknięty w niespełna trzech minutach beztroskiej zabawy.

Kolejne dwa utwory osadzają nas w klimacie płyty, naprzemiennie dozowanych emocji na zasadzie schematu szybka piosenka, wolna piosenka. Byleby nie zanudzić współczesnego słuchacza, zbyt długo czekającego na zmianę nastroju. „Happier” więc to kolejna ujmująca ballada. Z kolei „New Man”, oprócz żywszego tempa przynosi również zescratchowane w finale wokale Eda. Słucha się tego z olbrzymią przyjemnością.

Podążając za schematem docieramy jednak do następnego spokojnego akcentu. „Hearts Don’t Break Around Here” jest już niestety odrobinę za słabe, żeby utrzymać rozbuchane napięcie i wywołuje chwilowy spadek uwagi, której nie ratuje również nieco żywsze „What Do I Know?”. Znane z sieci „How Would You Feel (Paean)” robi to jednak z nawiązką. Ta najlepsza na płycie ballada, jako jedyna chyba ma szansę konkurować z „Thinking Out Loud” pod względem swojej neutralności, radiowości i globalnej przebojowości.

Nie o konkurencję tu jednak chodzi. Zachowany na niemal sam koniec utwór stanowi bowiem preludium do wielkiego finału. Złamanie schematu przynosi zamykający wersję podstawową „Supermarket Flowers”. Kameralny, intymny i przez tę ciszę wręcz rozdzierający emocjonalnie hołd złożony nieżyjącej już babci. „Złamane serce, to serce, które było kochane.” Dla takich momentów warto łamać schematy.