[Muzyka] Recenzja: Rag’n’Bone Man “Human”

Nawiązując do starej dobrej tradycji nagrywania długich soulowych płyt, Rag’n’Bone Man wydał album, których już się dzisiaj prawie nie wydaje. W czasach serwisów streamingowych i zawężonej do kilkunastu sekund uwagi przeciętnego słuchacza, mało kto ma czas wsłuchiwać się w dziewiętnaście (w wersji Deluxe) utworów znanych artystów, a co dopiero debiutantów, jakkolwiek dziwnie by to słowo nie brzmiało w odniesieniu do kogoś, kto nagrywa od dobrych kilku lat.

Dwanaście piosenek w wersji podstawowej, plus siedem bonusów, to już jednak łatwiejsza do przełknięcia perspektywa. Ta cała matematyka pozbawiona jest oczywiście większego sensu w stosunku do płyty, na którą czekało się tak długo, jak na „Human”. Pierwszy rzut oka na tracklistę może jednak wywołać chwilowy niepokój i szybki rzut oka na zegarek.

Czekając na „Human” miałem w pamięci moje pierwsze spotkania z muzyką Rag’n’Bone’a. Emocjonalnie naładowany soul, z trudem powstrzymywaną przez pokrywkę, kipiącą i wrzącą substancję, której w każdej chwili groziła eksplozja. Takie było na przykład „Hard Came The Rain”, które na płycie nie znalazło się wcale. Ostre, surowe, przepełnione testosteronem granie, ale jednocześnie na wskroś soulowe w swojej, mimo wszystko, delikatnej wrażliwości.

Dziwne połączenie? Niewykluczone, że właśnie z tego podskórnego konfliktu wynika pewna niekonsekwencja, z jaką mamy do czynienia na „Human”. Dysponując takim ogromem materiału, trudno było o kompromisy, cięcia pomiędzy gatunkami i piosenkami przypominają więc ciężkie ciosy tępym narzędziem w najczulszą z materii – emocję.

W ogólnym rozrachunku wygrywa jednak dusza. Utwory soulowe, wyprodukowane z wielkim wyczuciem, świecą na „Human” najjaśniejszym blaskiem. „Ego”, „Arrow”, „Skin”, „As You Are” i kończące wersję podstawową, zaśpiewane a cappella „Die Easy”.

Rag’n’Bone Man ma głos jak dzwon, gigantyczny potencjał i w tym tkwi jego wielka siła. „Human” to zaledwie pierwszy rozdział, nie do końca śmiałe przywitanie się z publicznością, wynikające chyba z braku wiary we własny talent. Dowodzi tego wybór utworów pomiędzy dwiema wersjami płyty. Tyle ciekawego dzieje się w sekcji bonusowej, że niektórych piosenek naprawdę na nią szkoda. „The Fire” i „Life In Her Yet” niosą w sobie ogromny pokład wzruszeń, z kolei „Lay My Body Down” wywołuje autentyczne dreszcze.

Ciężko oprzeć się wrażeniu, że najbardziej na „Human” zabrakło odwagi, wynikającej z rozdźwięku pomiędzy wizerunkiem wielkiego, silnego faceta, a jego różnorodnymi twarzami, odsłonami, wrażliwościami, które z tym „wizerunkiem” niewiele mają wspólnego. I chyba dlatego ten naprawdę świetny album przy pierwszym podejściu sprawia wrażenie samozachowawczego i niezdecydowanego.

Ale to nic straconego. Przy drugim i tak zwala z nóg, podstawia haka debiutującej w tym samym czasie konkurencji i najzwyczajniej w świecie ujmuje prostotą, nie przekombinowaniem i – używam tego słowa z wielką rezerwą – szczerością. Niewątpliwie najbardziej udany debiut od wielu miesięcy.