[Muzyka] Płyty przemilczane: The Weeknd “Starboy”

Nie spodziewałem się po The Weekndzie takiej słabej płyty. Tak sztampowej, przewidywalnej i wyjątkowo ciągnącej się przez ponadgodzinny, 18-utworowy repertuar. Wygładzone brzmienia, średniej jakości melodie i niemal całkowity brak kreatywności, która brzmieniowo wyróżniałaby ten album spośród wielu podobnych. Wygląda na to, że The Weeknd zapadł na kompleks samego siebie i chyba trochę zjada własny ogon, próbując na siłę dorównać nie tylko własnym wcześniejszym dokonaniom, ale też swoim naśladowcom.

Osiemnaście utworów w wersji podstawowej to jednak męczarnia (wersji Deluxe na szczęście nie ma). Szczególnie, gdy dosłuchawszy do raptem siódmej piosenki, adresowanej do pewnej „baby girl” ma się nieodpartą ochotę, aby zacząć przeskakiwać po utworach. Z ciekawszych momentów warto wspomnieć o „Stargirl Interlude”, niespełna dwuminutowym przerywniku, w którym pojawia się Lana Del Rey oraz o „Sidewalks”, nagranym wspólnie z Kendrickiem Lamarem. „Rockin’” i „A Lonely Night”, utwory utrzymane w bardziej tanecznej konwencji bujają co prawda przyjemnie, aczkolwiek niestety dość bezmyślnie. Z kolei „All Night”, w duecie z raperem Future, zachęca mrocznym klimatem, znakiem rozpoznawczym The Weeknda z poprzednich wydawnictw. No, ale to już przecież znamy.

Słuchanie większości pozostałych piosenek przyprawia niestety o autentyczny ból głowy i zżymanie się na banalne rymy i teksty, które chwilami nie odbiegają jakościowo od młodocianych romansów. Natomiast brak jakiegokolwiek konceptu, który spinałby je w całość, wywołuje uczucie rozczarowania. Z całkowitym zdumieniem przyznaję więc, że tytułowy „Starboy” to najlepszy utwór na tej słabej płycie i tak, jak wcześniej narzekałem na Daft Punk, tak teraz doceniam ich kreatywny wkład w powodzenie tego singla.

Tylko raz do tej pory zdarzyło mi się nazwać recenzowaną płytę „nudną”, dziś jednak czynię kolejny wyjątek. Nie polecam, nie zachęcam, ani w żaden inny sposób nie rekomenduję.