[Muzyka] Nowa twarz: Betsy

Betsy, żywcem wyjęta z kadru starego filmu Almodovara, to prawdziwe złotouste cudo, niedobra siostra Gwen Stefani i rozedrgany głos-gigant, który przyprawia o zjeżoną nagłym dreszczem gęsią skórkę. Jej pierwsza EPka, „Fair”, to wycieczka w rejony, które chętnie odwiedza Florence ze swoją Maszyną, przepełniony echem popis wokalny, przerysowany niczym soundtrack do jednego z obrazów wspomnianego hiszpańskiego reżysera. Jest w nim i surowe piękno, i niebanalna emocja, a przy tym trudny do określenia niepokój, który wylewa się z ostro i wyraźnie artykułowanych słów, wibrujących akcentów, zapadających w pamięć głosek. To zaledwie trzyutworowe mini-dzieło nie pozostawia na słuchaczu suchej nitki, bo tak nie śpiewa byle kto, tylko drogocenny kamień z gigantyczną ambicją i apetytem na swoje własne miejsce w mainstreamie. Stąd też pewnie zmiana stylu na przystępniejsze brzmienia przy okazji dwóch ostatnich singli. Szczerze mówiąc średnio potrzebna metamorfoza, trochę droga na skróty, bez której Betsy i tak odnalazłaby się w muzycznym świecie. Tak rzadkie jest to, co ma do zaoferowania. Tak nieprzeciętne, przepełnione indywidualizmem i, w największym skrócie, wymagające wszystkich powyższych zachwytów i wykrzykników. Betsy, niepospolita dziewczyna z pospolitym imieniem, która wdarła się dzisiaj do mojej plejlisty nieoczekiwanym zatrzymaniem akcji serca, chociaż na chwilę odbierze Wam oddech. Jestem o tym przekonany.