[Muzyka] Recenzja: Lady Gaga “Joanne”

Mimo, że po przesłuchaniu całości odczuwa się gigantyczny niedosyt, Lady Gaga wreszcie poszła własną drogą i wydaje się, że nic już jej teraz z tej drogi nie zawróci. Skończyło się ściganie z Madonną, które nie przyniosło niczego dobrego, głównie z tego banalnego powodu, że Madonna nigdy nie podniosła rzuconej jej rękawicy. Czy Gaga chciałaby jednak przejąć schedę po Davidzie Bowie? Na pewno miała na to apetyt, bo i nawiązań na „Joanne” jest co niemiara, do całokształu radosnych i niewinnych melodii lat 60-tych. Od Beatlesów, przez Eltona Johna, do tych wczesnych piosenek naczelnego kosmity wszechświata. Zadanie domowe odrobione na piatkę z plusem, pytanie tylko, czy ktokolwiek potrzebuje takiej płyty właśnie dzisiaj.

Z bardzo powierzchownego punktu widzenia wydawać się może, że pani Germanotta złożyła broń i zajęła się samą sobą. Otwierający album utwór „Diamond Heart” to zresztą największa porażka tej płyty. Prześpiewany manifest samoulwielbienia, który może dałoby się przełknąć gdyby nie średnio rozwinięta produkcja Marka Ronsona. Jego obecność na liście producentów tego albumu wydaje się chwilami nieszczególnie potrzebna.

Wszystko zmienia się jednak wraz z utworem numer dwa oraz następującą po niej piosenką tytułową. „Joanne” to darcie szat najprzyjemniejszego sortu. Z jednej strony beznamiętnie zaśpiewane na jednym akordzie, z drugiej szarpiące najwrażliwszą strunę emocji. Z dużą poprawką, oczywiście, ponieważ dalej poruszamy się w ramach szeroko rozumianego popu. Popu, który jednak dusi się we własnym sosie i, szczerze mówiąc, tylko czeka, żeby się z tej klatki uwolnić. Stąd też utwory robiące największe wrażenie to te, które utarte zasady łamią. „John Wayne”, „Hey Girl” z Florence Welch, wieńczące wersję podstawową „Angel Down” i, o dziwo, bonus z wersji „deluxe”, „Grigio Girls”. Z kolei szumnie zapowiadana współpraca z Beckiem to rozczarowująca piosenka w stylu reggae, która do reszty zestawu pasuje, jak pięść do nosa.

„Joanne” to nie do końca równa wycieczka w rejony niespecjalnie do tej pory zgłębione przez Lady Gagę. Rozczarowanie związane z kompletnym rozpadem jej przesłodzonego wizerunku, tak nieodżałowanego przez Little Monsters, to jednak główny powód, dla którego w dorobku tej wokalistki będzie to płyta przełomowa. Jest to też godne zapamiętania świadectwo, że czasami naprawdę nie warto poruszać się utartymi szlakami. Wystarczy tego świata i dla Madonny, i dla zahukanej niegdyś dziewczynki, która chciała być „lepsza” od ikony popu. Wybierajmy sobie takie wzorce, którym potrafimy sprostać. Nie obniżajmy jednak przy okazji naszych lotów.