[Muzyka] Michelle Gurevich „New Decadence”

„Wszyscy otrzymujemy czas na miłość. I czas na łzy”, śpiewa Michelle Gurevich na swojej czwartej płycie, „New Decadence”. Poprzednie trzy wydała pod pseudonimem Chinawoman, co być może stało się źródłem pewnych nieporozumień, jako że styl Michelle z muzyką orientalną niewiele ma wspólnego. Pochodząca z Kanady, dziecko rosyjskich emigrantów, obecnie mieszka w Berlinie, który stał się jej bazą wypadową na wschód Europy. Inspirowane rosyjskim folklorem piosenki znacznie łatwiej przemawiają do wschodnio-europejskiej publiczności, niż do jej fanów na Zachodzie. Rozpocząwszy karierę w zamienionej na studio sypialni, Michelle niezmiennie nagrywa swoje piosenki w podobny sposób. Kameralnie, neurotycznie, intymnie, minimalitycznie i w przesiąkniętym rosyjsko-radziecką inspiracją klimacie. Dramatyczne ballady, pogmatwane międzyludzkie relacje, oscylujące na granicy zduszonej histerii i godne takich bardów, jak Charles Aznavour, wypełniają jej dziewięcio-utworowe wydawnictwo z bolesną konsekwencją. „Wróćmy jeszcze raz do pierwszych sześciu miesięcy naszej miłości”, prosi w otwierającej album piosence, z masochistyczną fascynacją rozdrapując niezagojone jeszcze rany. W oparach wschodnio-europejskiej wrażliwości, która nakazuje rozdzierać szaty i dusić cierpienie kieliszkiem zimnej jak lód wódki. „New Decadence” połyka się w całości, jednym półlitrowym haustem, znieczulającym nieposkromioną żądzę i pragnienie. Jest to lo-fi pop o najprzyjemniejszym smaku, a przy okazji ciekawe, trochę przerysowane, ale pozytywne spojrzenie na emocjonalność graniczącej z nami części świata.