[Muzyka] Spóźniony zapłon: Slowly Rolling Camera

Niczym ścieżka dźwiękowa do tajemniczego filmu, muzyka zespołu Slowly Rolling Camera rozwija się powoli, niespiesznie, generując obrazy w zaskoczonej wyobraźni. Proste, naturalne środki wyrazu nabierają w ich dłoniach zniewalającej siły. Kwartet, pochodzący z Cardiff w Wielkiej Brytanii, określa swoją twórczość, jako fuzję jazzu i soulu z triphopem i muzyką filmową, w której naistotniejszą rolę gra nie aranżacja, ale klimat. Instrumenty są tylko narzędziem do stworzenia emocji i zagrania na niej, wprowadzając słuchacza w nieoczekiwany zachwyt. Nic zatem dziwnego, że ich utwory to rozbudowane, pięcio-, sześciominutowe pejzaże, z długimi wstępami, obowiązkowym apogeum i wyciszającym napięcie zakończeniem. Taka muzyka wymaga nie tyle cierpliwości, co czasu, aby na dobre rozgościć się w duszy, nieodwracalnie poruszyć struny wrażliwości. Ciężko adekwatnie określić ją w przestrzeni wypełnionej słowami, kiedy operuje się na poziomie, w którym słowa tak naprawdę są zbędne. Dlatego, bez zbędnej zwłoki, czas uzbroić się w słuchawki, pozwolić im zagiąć czasoprzestrzeń i poddać się hipnotycznemu działaniu ich grawitacyjnych fal. Czyli, innymi słowy, na kilka chwil z przyjemnością przestać istnieć.