[Muzyka] Spóźniony zapłon: Agnes Obel “Aventine”

Ten kameralny zbiór niebanalnych piosenek sprawił, że czas się u mnie zatrzymał. Malownicze krajobrazy naszkicowane uderzeniami w klawisze fortepianu przywołały znajome obrazy. Jak ten Salvadora Dali, na którym zegar rozciąga się, niczym rozpalone szkło przed uformowaniem. Na chwilę, może na godzinę, znalazłem się w analogowym świecie, w którym prawa fizyki działają na odwrót. Każdy, kto zna i ceni Anję Garbarek, będzie zadowolony z powrotu do tej leniwej, lekko klaustrofobicznej Krainy Czarów. Agnes Obel, duńska wokalistka mieszkająca w Berlinie, wydała “Aventine” w roku 2013. Jej fascynacja Edgarem Allanem Poe, czy Alfredem Hitchcockiem przesiąkła przez ten album na wskroś, gęstymi, mrocznymi kroplami, wywierając swoje piętno na akustycznych dźwiękach fortepianu, skrzypiec i wiolonczeli. Brzmienie zupełnie pozbawione przestrzeni, nagrane i miksowane w małych wnętrzach, w których nuty odbijają się od wyciszonych ścian, wywołuje duszne uczucie przebywania w zamkniętym pomieszczeniu, gdzie barwy są aksamitne, a faktury matowe. Nic tu nie błyszczy, nie rozdziera się echem, nie odwraca uwagi oślepiającym detalem. Tak prosta i absolutnie magiczna jest ta płyta. Tak zachęcająca do intensywnego wyciszenia. Tak nieśpieszna, a zarazem intrygująca, że nawet sam David Lynch skusił się, aby zremiksować jedną z piosenek.