[Muzyka] Recenzja: Beyonce “Lemonade”

Z Beyonce pożegnałem się bez żalu gdzieś pomiędzy płytą „B’Day” z 2006 roku, a jej imiennym albumem z roku 2013. Żadne z jej dokonań w ciągu ostatnich dziesięciu lat nie zrobiło na mnie wielkiego wrażenia. Wszystkie wydawały mi się mniej lub bardziej plastikowe i, przede wszystkim, oderwane od rzeczywistości. Szkoda jednak, że potrzeba było ciągu życiowych, osobistych rozczarowań, aby ten wielki talent zrozumiał, jak bardzo marnował się nagrywając nadęte kawałki i żyjąc w cieniu męża-megalomaniaka.

„Lemonade” to gorzka pigułka do przełknięcia dla kogoś takiego, jak Jay-Z. Emocjonalny rzyg brudnymi słowami prosto w jego twarz. Wielkie oczyszczenie z syfu, którym stało się małżeństwo tej uwielbianej przez tabloidy pary.

Wszystko to jednak nie miałoby wielkiego sensu i żadnej wartości, gdyby nie muzyka, która na tej płycie pulsuje długo tłamszoną szczerością. Od rocka, przez country, po mroczny future soul, pozornie niepasujące do siebie style składają się w jedną, bolesną historię. „Co robisz, mój drogi?” „Nie poślubiłeś jakiejś przeciętnej suki, chłopcze.” „Co jest gorsze: bycie zazdrosną, czy szaloną? Wybieram szaleństwo.” Słowa brutalnie haratają idealny wizerunek kolorowych, cukierkowych fotografii, których klisze spokojnie można już teraz wrzucić w ogień i zaciągnąć się ich dymem. Tak smakuje czyjeś nieszczęście wyprute z kolorowych barw i wybebeszone na pokaz całemu światu.

Nie czuć jednak w tym zabiegu pospolitego ekshibicjonizmu. Wystarczy raz posłuchać całkowicie zdartego wokalu Beyonce w utworze „Sandcastles”, aby jej uwierzyć. To śpiew złamanego serca, smutna świadomość cudem unikniętego końca, rzut okiem z nadzieją w przyszłość („Forward”) i odzyskanie zgnębionej artystycznej wolności (genialne „Freedom”). Dla takich płyt warto żyć muzyką, warto na nie czekać i czasami ponownie spotkać się z kimś, kto z bólem otwiera się na nowo. Mam tylko nadzieję, że ta świeżo odzyskana szczerość pozostanie z Bey na długo.