Koncert: Låpsley

Zaczęła od “Burn”, strony B singla “Hurt Me”. Publiczność, różnowiekowa, ale nie przypadkowa, przywitała Låpsley owacją. “Miło grać tutaj po raz kolejny”, powiedziała blond włosa 19-latka, w czarnym kostiumie, stojąc twardo na dwóch nogach i z niebywałą pewnością siebie. Były wszystkie piosenki, na które czekałem. Zaśpiewane chórem z publicznością “Falling Short” podniosło mój nastrój do zachwytu. Låpsley ma niebywały talent wokalny, zmienia rejestry jak syrena, to podnosząc głos do falsetu, to opadając w głębokie doły. Odnosi się wręcz wrażenie, że śpiewanie nie wymaga od niej wielkiego wysiłku. Dźwięki płyną z jej ust, od czasu do czasu filtrowane pitch shiftem, co wywołuje uczucie obcowania z wieloma podmiotami lirycznymi naraz. Ta lekkość i zwiewność pomaga zapomnieć, że znajdujemy się na koncercie, tak jakby muzyka nadawana była bezpośrednio do mózgów słuchaczy. Mój ulubiony utwór, “Tell Me The Truth”, przywitany został podeksytowaną owacją i tanecznym obłędem. Dawno nie czułem tak gigantycznie pozytywnej energii płynącej od ludzi. Podobnie było przy gremialnie odśpiewanym “Love Is Blind”, czy zagranym na bis “Hurt Me”. Wchodząc na scenę Låpsley przynosi ze sobą genialną dawkę emocji, które dozowane są umiejętnie przeplecionymi muzycznymi stylami, od ambientu (“Station”), po bezwstydne disco (“Operator”). Ciężko nazywać jej występy koncertami, bardziej pasuje tutaj słowo “przeżycie”. Kompletne, spójne, głębokie przeżycie. Wygląda na to, że era panowania Låpsley na elektronicznych parkietach właśnie się zaczyna.

Låpsley, Live @ Postbahnhof, Berlin, 22 marca 2016