Recenzja: Aurora “All My Demons Greeting Me As A Friend”

Kolejna 19-latka, Aurora Aksnes z Norwegii, wydała dzisiaj swoją debiutancką płytę. Jej najpopularniejszym, jak do tej pory, utworem jest najprawdopodobniej “Running With The Wolves”, który pojawił się w radiach w zeszłym roku. Emocjonalny, przerysowany synthpop z manierą rodem z musicalu niekoniecznie jest tym, za czym szczególnie przepadam. Jednak image wzorowany na Sii i jej charakterystyczny styl kompozytorski nie zniechęciły mnie skutecznie do sięgnięcia po ten album.

Aurora ma silny i czysty wokal, chociaż nie zaskakujący barwą i pozbawiony interesującej faktury. Nie zapadający w pamięć głos to zdecydowanie problem w przypadku tej płyty. Tak, jak i dosyć sztampowe aranżacje, wpasowujące się w obecnie popularny schemat, w którym króluje, jakże by inaczej, Sia. To uczucie nie obcowania z niczym wyjątkowym pojawia się dosyć wcześnie, już przy otwierających album “Runaway” i “Conqueror”. Uwagę na chwilę przykuwa wspomniane wcześniej “Running With The Wolves”, tylko po to, aby szybko roztrzaskać się o banał przy dwóch kolejnych utworach, “Lucky” i “Winter Bird”. “I Went Too Far” to taneczny pop z wpadającym w ucho refrenem, który sprawia, że nadzieja na chwilę wyłania się z niebytu. Niepotrzebnie.

Reszta płyty to bardziej lub mniej udane próby przykucia uwagi słuchacza. A to żywszym rytmem (“Warrior”), a to quasi-orientalnym motywem (“Murder Song”), tylko po to, aby po chwili popaść w dobrze nam znane, rozczarowujące koleiny.

Paradoksalnie, na tle tych wątłych prób ratowania albumu, na pierwszy plan wysuwa się utwór najspokojniejszy i najmniej przekombinowany. “Through The Eyes Of A Child” to stonowane i oszczędne, bardzo intymne granie. Utwór, który aż chce się odtworzyć ponownie, zanurzyć się w jego krystalicznie czystych barwach, niezmąconych nadmiarem.

“All My Demons…” to nieco męczące, przeładowane dźwiękiem doświadczenie. Można odnieść wrażenie, że Aurora próbowała pomieścić na tej płycie wszystkie swoje twarze i odsłony. Niestety, skutek tego zabiegu okazał się raczej odwrotny od zamierzonego. Nic straconego. Aurora ma jeszcze sporo czasu na to, aby odnaleźć swój prawdziwy głos i obrać sensowny kierunek. A jak wypada na żywo, przekonam się już za dwa tygodnie.