Recenzja: Maria Peszek, Maria Grzeszek

“Karabin” to płyta brzmieniowo agresywna. Dźwięki nie są na niej po to, żeby umilać odbiór, tylko aby podkreślać wybuchowość tekstów. Nic nie jest tu nastawione na łatwą konsumpcję, muzyka ma za zadanie kaleczyć uszy w podobny sposób, jak słowa tną piętnowany przez Marię polski konformizm. Zapowiadany, jako “jedenaście piosenek na niespokojne czasy”, “Karabin” staje na wysokości zadania. Dostarcza multum niepokojących dźwięków, ilustrujących teksty, które przez wielu uznane zostaną zapewne za kontrowersyjne, prowokacyjne, bluźniercze. Osobiście jestem po wielkim wrażeniem odwagi Marii Peszek, gdyż, mimo tego, że jej przesłanie nie odnosi się bezpośrednio do obecnej sytuacji politycznej w Polsce, może być w taki sposób odczytane. Poruszane problemy to długa lista bolączek, z którymi mierzy się wiele krajów. Od uchodźców, przez terroryzm (“coraz bliżej Bliski Wschód”), przez nietolerancję (“fajne laski, ale les”), po wulgarną nienawiść w “Modern Holocaust”. Wydając “Karabin”, Maria Peszek weszła na trudną ścieżkę mierzwicielki sumień i, świadomie, czy nie, przyjęła rolę artystki wyklętej. Niezależnie od tego, jaki jest mój osobisty odbiór tej płyty, kontekst, w jakim się ona pojawia jest z założenia skazany na sprzeciwy, prostesty i wyolbrzymienia. Muzycznie jest to jednak bardzo spójna wizja, która przemawia do wielu zmysłów naraz i wyzwala emocje, które, częściej niż rzadziej, chcielibyśmy bezrefleksyjnie zamieść pod dywan.