Recenzja: Jack Garratt “Phase”

Jack Garratt, człowiek-orkiestra, robi na mnie wrażenie za każdym razem. Laureat plebiscytu BBC “Sound of 2016” wydał wczoraj swój debiutancki album, zatytułowany “Phase”. Jack wyznaje swoje credo już w pierwszym utworze. “Najpierw otworzę twój umysł”, zapowiada przy akompaniamencie atakujących znienacka dźwięków. I taka jest też jego płyta. Zdając sobie sprawę, jak ulotna jest uwaga muzycznych słuchaczy, Jack robi wszystko, aby zaskoczyć, zaciekawić, zatrzymać na chwilę dłużej.

Ten element niespodzianki obecny jest w praktycznie każdej piosence na jego debiucie. Raz jest to kotłujące się electro, czy dubstep (“Breathe Life”, “Fire”), innym razem przefiltrowany fortepian rodem ze starego, niemego filmu (“Far Cry”). Z kolei “Weathered” czaruje niezwykłą lirycznością i piękną soulową melodią, która na tle gospelowych chorów wypada wzruszająco.

Soulowych momentów, niezależnie od aranżacji, jest zresztą na tej eklektycznej płycie więcej. Najlepszym przykładem są, znane już z wcześniejszych EPek, “Worry”, z rockowym refrenem, czy “The Love You’re Given”, ujmujące klasycznym rhythm & bluesowym rytmem, stanowiącym tło do bardziej eksperymentalnych wycieczek w elektroniczne brzmienia. Z nieznanych wcześniej utworów, wielkie wrażenie wywołuje również “Surprise Yourself”, kończące się chóralnym, power-balladowym śpiewem. A także, wieńczące podstawową wersję albumu “My House Is Your Home”, wyciszone, zaaranżowane tylko na fortepian, ale też naładowane gęstą, skondensowaną emocją.

Wersja Deluxe zawiera siedem dodatkowych utworów w tym premierowe “Falling” oraz dobrze już znane “Water”. Tak jak ktoś napisał w Internecie, 19 piosenek od tego wykonawcy to świetny interes. Być może jest jeszcze trochę za wcześnie, aby obwieszczać “Phase” debiutem roku, jednak album ten zdecydowanie zasługuje na uwagę. Jego stylistyczna różnorodność , ale też, paradoksalnie, artystyczna spójność, godne są wielkiego podziwu.