Muzyka: Benjamin Clementine “At Least For Now”

Benjamin Clementine, laureat zeszłorocznej Mercury Prize, nagrał płytę totalną. Wypatrzony przez muzycznych producentów w paryskim metrze, po trzech latach tułania się od hostelu do hostelu, dostał od losu niepowtarzalną szansę. Genialne melodie, fortepianowa wirtuozeria i niesztampowe podejście do piosenkowej narracji, bardziej przypominające strumień świadomości, niż klasyczne teksty, to elementy wyróżniające jego twórczość. „At Least For Now” słucha się z opadniętą szczęką i lekkim wstrząsem mózgu. Słowa, frazy, piętrzą się jedne na drugich, jak fale, z łoskotem opadając przy akompaniamencie próbującej za nimi nadążyć muzyki. Fortepian, smyczki, bębny, wszystko wiruje, jak płatki w śnieżnej zamieci, w tym tańcu-walcu, z którego nie sposób się wyrwać. Nie sposób się wyswobodzić z ramion szaleństwa, którego świadkami i uczestnikami stajemy się mimowolnie. To, że brakuje na tej płycie jakiegokolwiek punktu odniesienia, że całość jest jedną wielką muzyczną aberracją, to chyba najistotniejszy element tego doświadczenia. Podróży, w którą Benjamin zabiera nas bez pytania. Niczym zwariowana wersja Morfeusza z “Matrixa”, który na siłę wpycha nam w gardło czerwoną pigułkę. Albo królik-mutant z nieistniejącej edycji “Alicji w Krainie Czarów”. Trudno chyba o lepszy komplement.

I jeszcze mały bonus dla wkręconych 😉