Recenzja: Jamie Woon “Making Time”

Jamie Woon to prawdziwy czarodziej. Muzyczny magik, który dźwięki wyciąga z rękawa, nadmuchuje je jak balony i skręca z nich kształty, tak jak clown skręca zwierzątka na urodzinowych pokazach dla dzieci. W konkurencji pomiędzy przebojowością a nastrojowością, w jego przypadku wygrywa to drugie. Tak zresztą było też na jego pierwszej płycie, wydanej w roku 2011 „Mirrorwriting”. Na „Making Time” nie jest inaczej. Piosenki-obrazy przelewają się jeden w drugi, nabierają kształtów, po czym ulatują w powietrze robiąc miejsce na kolejne. Tak jak artysta zaznacza w tytule, na tę płytę potrzeba czasu i trzeba ten czas dla siebie znaleźć. Nie da się jej wysłuchać w biegu, czy idąc po zatłoczonym mieście ze słuchawkami w uszach. Tak to już jest z albumami, na których cisza gra równie ważną rolę, co dźwięk. Z albumami, przy których wypada zamknąć oczy i odizolować się od świata. Potrzeba dużego samozaparcia i chyba odwagi, żeby wydać tego typu płytę wiedząc, że „making time” to jeden z większych problemów w naszych zabieganych czasach. Większość utworów to kompletny minimal, chociaż nie brakuje tu też fascynacji jazzem i ostrożnych prób łączenia akustycznych dźwięków z elektroniką. To co jednak najważniejsze na tej płycie to nastrój, spokojny przepływ przez nieruchomą muzyczną rzekę, której nie zmarszczy ani jedna fala. Czterdzieści jeden minut całkowitego wyciszenia.