Recenzja: Melody Gardot “Currency of Man”

Historia Melody Gardot jest jak rodem z filmu. Tego o Fridzie Kahlo, o sztuce zrodzonej z bólu. W wieku 18 lat, jadąc na rowerze, Melody została potrącona przez samochód, którego kierowca zignorował czerwone światło. Złamana miednica, urazy głowy i kręgosłupa przykuły ją do łóżka na rok. Nadwrażliwość na światło i dźwięk, ciągłe zmaganie się z bólem i problemy z pamięcią zwróciły ją w kierunku muzykoterapii, dzięki lekarzowi, który wierzył, że pomoże jej to odzyskać sprawność po urazie mózgu. Wkrótce zaczęły w ten sposób powstawać pierwsze piosenki. Na fortepian, na którym grała od wieku 9 lat i na gitarę, na której nauczyła się grać w szpitalu, na leżąco.

Dwie pierwsze płyty Melody Gardot to uczta dla miłośników jazzu. Piękne, stonowane, wyciszone i w pewien niewytłumaczalny sposób klasyczne. Trzecia płyta to jednorazowa ucieczka w kierunku samby i bossa novy, której słuchała w czasie fizykoterapii, kiedy próbowała nauczyć się chodzić na nowo. Miesiąc temu pojawiła się płyta czwarta. Bez pompy i wielkiego zgiełku Melody wprowadziła się w świat soulu i bluesa i, po raz kolejny, nagrała coś niezwykle ponadczasowego.

Mimo, że “Currency of Man” to płyta spokojna, jak na Melody Gardot jest na niej dużo głośniej, niż dotychczas. Wielka w tym zasługa pulsujących soulowych rytmów, bluesowych aranżacji i łkającego od czasu do czasu saksofonu. Również w warstwie tekstowej jest jakoś inaczej, wyraźniej i bardziej ekstrawerycznie. Osobiste historie zastąpione zostały obserwacjami z życia, opowieściami o wykluczonych i nietolerowanych, odrzuconych i niekochanych. Tytułowa “człowiecza waluta”, którą nie jest pieniądz, to uczucia bliskości i miłości. Te, których tak wielu bardzo brakuje. Te, które w obliczu choroby lub śmierci stają się jedynymi istotnymi wartościami.

“Currency of Man” to płyta niezwykła, ukazująca wielką artystyczną wrażliwość, a zarazem szacunek dla dźwięków, które posłużyły jej za inspirację. Można się w niej zanużyć i przeżyć niesamowite muzyczne uniesienia. Uniesienia te może i nie są dla wszystkich, ale jak wspaniale poczuć się czasami wybrańcem, dla którego ktoś nagrał tak wspaniały album.