Recenzja: Madjo “Invisible World”

Delikatny fortepian, sample z wokali, słodki, troche folkowy głos. Tak zaczyna się album francuskiej wokalistki Madjo, „Invisible World”. Jak mawia moja znajoma, piosenka „na bolero”, czyli rozwija się z każdym kolejnym taktem. Pojawiają się dramatyczne nuty, wokal ociera się o histerię. Lubię odkrywać takie dźwięki.
„Aby zacząć tworzyć, najpierw musisz wyjść z ciemności”, oznajmia notka biograficzna na jej stronie internetowej. Pseudonim Madjo wywodzi się od imion poprzednich właścicieli domu, w którym dorastała, Madeleine i Josepha. To tam gromadziła swoje pierwsze instrumenty i tworzyła swoje pierwsze historie, które, jak twierdzi, zaklęte były w ścianach budynku. Zapalona alpinistka, zainspirowana twórczością Bjork, budzi do życia dźwięki rodem z „Homogenic”. Wyrywające się do życia, poszarpane fragmenty perkusji, imitujące ruch płyt tektonicznych, powstawanie gór, surowe, niemal zimne brzmienie, odbijające się echem od ścian francuskich Alp, wśród których się wychowała. Ta zajmująca podróż poprzez dźwięki i krajobrazy „niewidzialnego świata” ma w sobie coś fascynującego. Nie jest to typowa popowa płyta, obok której da się przejść obojętnie. I całe szczęście, bo zawarte w niej emocje zasługują na dłuższą uwagę.

Posłuchaj: Choose The Heart, The Overview Effect, Windy Time, Shine.