Recenzja: Marina & The Diamonds “Froot”

Bardzo lubię Marinę Diamandis, zawsze doceniałem jej popową inność, jednak jej najnowsza płyta, “Froot”, jest dla mnie wielkim zaskoczeniem. Mając wciąż w pamięci bardzo dobrą „Electrę Heart” nie spodziewałem się aż tak banalnego, nudnego i mało wyrazistego albumu. A tymczasem takie rozczarowanie. Wstaję, robię kawę, wchodzę na iTunes, ściągam „Froot”. Taka tam, poranna muzyczna higiena. Pierwszy utwór nazywa się „Happy”. To tak na dobry początek dnia, myślę sobie. Niestety, zapominam o tej piosence już w momencie kiedy się kończy. Z notatek, które robię sobie na boku wyziera jedno, przesądzające o wszystkim słowo. Nuda. Dominuje płaskie, pop-rockowe brzmienie z zamierzchłych czasów. Od czasu do czasu pojawi się odrobina bardziej rytmicznych dźwięków, jednak sprawiają one wrażenie wymuszonych, desperacko próbujących ożywić tę, no cóż, nudną płytę. Tytułowy „Froot”, z wysokimi falsetami przypominającymi Kate Bush, to pozbawiona wyrazu elektronika. Potem mamy singlowe „I’m a Ruin”, a zaraz po nim ciąg męczących ni-to-ballad, utrzymanych w średnim tempie prostych piosenek z prostymi tekstami. Żaden utwór nie wytrzymuje porównań z „Homewrecker”, „Primadonną”, czy „How To Be a Heartbreaker”. Uwagę przykuwają dopiero dwie ostatnie piosenki – „Savages” i „Immortal”. „Savages” brzmi jak stara dobra Marina sprzed lat, a „Immortal” to jedyny utwór, który tak naprawdę broni honoru tej płyty. Chociaż, uprzedzam z góry, do następcy „Fear and Loathing” dużo mu brakuje. Jest to jednak najlepsza piosenka na tej nie robiącej wielkiego wrażenia płycie. Gdybym miał przyznawać gwiazdki, przyznałbym dwie. Ale nie wiem jeszcze, czy z pięciu, czy z dziesięciu.

Posłuchaj: Savages, Immortal.